Kürdistan’dan Türkiye’ye doğru düzenli olarak yıl içerisinde özellikle inşaat ve tarım alanında çalışmak üzere binlerce insanımız mevsimlik işçi olarak gidiyor. Mevsimlik işçiler başlığı altında ifade edilecek yığınla problem bulunuyor. Ancak bu yazıda oldukça politik bir işçi sorununu aktarmaya ve aktarımın ötesinde ne yapılabilir konusunda öneriler geliştirmeye çalışacağım.
Yaşar Kazıcı / Yazarın diğer makaleleri için tıklayınız
Devrilen traktörler, ağzına kadar doldurulan servis araçları, ucuz emek, konaklama sorunu, hiçbir güvenceye sahip olamama, çocukların eğitim hayatının kesintiye uğraması… Ve elbette defalarca şahit olduğumuz yer yer metropolde olur, yer yer kırsal iç kesimlerde olur ama mutlaka Türkiye sınırına adım atar atmaz bir bahaneyle karşılaşılan ırkçı saldırılar. Bahane Kürtçe müzik dinlemek olur, Kürtçe konuşmak olur!
Irkçı saldırılar; Türkiye proletaryasının bilinçsiz ve lümpen kesiminden Kürt işçilere yöneldiği için ulusal meselenin sınıf meselesi ile kesiştiği, şovenizme Türkiye ve Kürdistan’dan tüm sınıf öncülerinin birlikte mücadele vermesini gerektiren oldukça özel bir başlık olarak önümüzde duruyor. Şovenizmin Kürt işçiye yönelmesi istisnai bir durum olmayıp basit bir internet taramasında bile onlarca örneğini bulabilmek mümkündür. Son örnek ise Mardin Derik’ten Yozgat’a çalışmak için giden Kürt işçilerin kan emici muhtarların haraç talebini reddetmesi ve bunun üzerine kaymakamın işçileri şehir dışına “güvenliğinizi alamayız” diyerek çıkarmasıyla yaşandı.
Konuyu üç beş kendini bilmezin işi, görevini yerine getirmeyen devlet bürokratlarının umursamazlığı olarak değil sınıf mücadelesinde hem Türkiye proletaryasının hem de Kürdistan proletaryasının ciddi bir sorunu olarak sendikaların, devrimci partilerin, emek örgütlerinin, anti-faşist derneklerin gündemine alması gerekiyor. Özellikle birleşik mücadeleden dem vuran Türkiye devrimci hareketinin kendi toprakları içerisinde Kürt işçilere yönelik yaşanan saldırıları durdurabilme konusunda ciddi bir çabası veya gündemi ne yazık ki bulunmuyor. Sürekli hortlayan ırkçı saldırıları; saldırılar gerçekleştiği aralıklarda hatırlamak proletaryanın birleşik mücadelesine yetmiyor. Daha sistematik, politik ve dayanışmacı güvenliği de içeren bir yaklaşıma ihtiyaç var.
Neler yapılabilir?
I- Şovenizm; işçileri sınıfsal mücadelede bölen, güncel pratikte de Kürt işçilerin can güvenliğini her zaman tehdit eden, etme olasılığı kuvvetle devam eden bir konu olarak Türkiye ve Kürdistan sınıf öncülerinin üzerine çalışma yürüteceği başlık olarak gündeme alınmalıdır.
II- Irkçılığa karşı devrimci sendikalar özel bir başlık açarak politik grevler geliştirebilir. Şovenizme karşı eğitim çalışmaları, toplantılar, sokak gösterileri düzenleyerek örgütsüz işçiler içinde yayılan burjuva ideolojiyle mücadele edebilir.
III- İşçilerin güvenliğini; oralı olmayan devlete bırakmak yerine devrimci sınıf dayanışmasını içeren, Türkiye’ye çalışmaya gelen Kürt emekçilere sahip çıkan, pratik işlevi olan organizasyonlar geliştirilebilir.
IV- Mevsimlik işçilerin sendikal mücadeleye katılması yönünde çalışmalar, “örgütlenme işçi haklarının ve can güvenliğinin, güvenli çalışmanın garantisidir” vb. şiarla çağrılar çıkarılabilir.
Bu öneriler elbette çoğaltılabilir ancak meselenin özü olan Kürt ulusal meselesinde Türkiye proletaryasının egemen ulus devrimcileri tarafından aydınlatabilmesi, şovenizmle hesaplaşabilir enternasyonalizmi açığa çıkarabilir bilince ulaştırılması en nihai çözümdür. Bu nihai çözüme bu tarz öneriler üzerinden somut pratikte yürüyerek kademe kademe ulaşılabilir.
Tüm sayıların PDF formatı için aşağıdaki bağlantılara tıklayın Sayı-1 Sayı-2 Sayı-3 Sayı-4 Sayı-5 Sayı-6 Sayı-7 Sayı-8 Sayı-9 Sayı-10
