Sokağa çıkma yasaklarının gün boyu veya kısmen sürdüğü, her gün ölüm haberlerinin geldiği ve can kayıplarının devam ettiği Bakûrê Kurdistan (Kuzey Kürdistan) şehirlerinde, evleri yıkılan, büyük yıkımların ardından göç etmek zorunda kalan halkımız kendi imkanlarının yanı sıra belediyeler ve kurumlar aracılıyla ulaştırılmaya çalışılan yardımlarla yaralarını sarmaya çalışırken, savaş ortamının devam etmesi ve işsizliğin artışı, ohal ilan edilmesinden sonra son günlerde Bakûrê Kurdistan şehirlerinde belediyelere kayyum atanması ve açığa alınan öğretmenlerin ardından öğrencilerin büyük bir kısmının eğitime fiili olarak başlayamaması ve neredeyse okulların boş kalması başta olmak üzere bu durumlarla bağlantılı bir çok meseleden ve adeta her yana sızmış belirsizlik halinden kaygılı.
Yaşanan savaş halinin izlerini, şehirlerin halet-i ruhiyesinde olduğu kadar insanların endişeli yüzlerinde de görmek mümkün. Hayat her şeye rağmen bir şekilde devam ediyor. Gever’in birçok mahallesinde yıkımın izleri duruyor, yıkılan evlerinin bahçelerine kurdukları çadırlarda, akrabalarının yanında veya ev bulabilenler için kiralık evlerde kalan çok insan var. Nüfusunun yüzde otuzunun geri dönmediği belirtilen ve binlerce evin ağır hasarlı veya hasarlı olduğu ilçede bir kısmı için yıkım kararı verildikten sonra yıkılan evlerin, binaların enkaza dönen ve yükselen taş ve demir molozlarının tepelerinde ilkokul çağındaki çocukları demir çıkarmaya çalışırken görüyoruz.
Yaz sıcağının halen hissedildiği öğle vakti çalışan güler yüzlü bir çocuk, göç etmek zorunda kaldıkları şehirde çok zor günler geçirdiklerini söylüyor, ekmek paralarını çıkarmak için enkazlarda demir çıkarıp sattıklarını dile getiriyor. Evlerinin yıkıldığı ilçeye geri döndüklerinden bugüne değin çadırda kaldıklarını söyleyen çocuk bir abisinin de işsizlikten ötürü başka bir kente çalışmak için gittiğini ekliyor sözlerine. O küçük çocuğun yaşadığı acılar; canını yitiren, evi yıkılan, göç etmek zorunda bırakılan, akıbeti bilinmeyen, toprağından ve anılarından koparılmaya çalışılan binlerce, yüz binlerce insanın yaşadığı acıların boyutlarını gösteriyor. Büyük yıkımların yaşandığı mahalleler aynı zamanda 90’lı yıllarda köyünden göç etmek zorunda kalan, büyük çoğunluğu işçi ve emekçilerin yerleştiği ve zor şartlarda çalışarak bir ev yapabildikleri mahalleler. 90’lı yıllarda yaşanan büyük acıların izlerinin hala tap taze olduğu ve acıların yoğun bir şekilde artarak devam ettiği Kuzey Kürdistan şehirlerinde kiminle konuşsanız insanlar barış istiyorlar. Yaşanan ölümlerin, ohal ilan edilmesinin, belediyelere atanan kayyumların ve öğretmenlerin açığa alınmasının yanlış olduğunu dile getiren ve ölümlerin yaşandığı acılı sürece tepki gösteren halkımız, acıların kana karıştığı bu savaş ortamının son bulduğu ve ölümlerin olmadığı gerçek bir barış istiyor.
Acıların çokça yaşandığı, her gün her an yeni acıların yaşanmaya devam ettiği bir süreçten geçiyoruz. Belirsizlik hali sarıyor yaşamı acıların ardından.
Umutsuz yaşanmıyor, her şeye karşın umudu hayata dönüştürmek umut olmak gerekiyor yarınlara. Çünkü umuttur insanlığı ulaştıracak kurtuluşa gerçeğin yolunda. Yakın zamanda kaybettiğimiz, büyük yazar ve dünyaca ünlü edebiyatçımız Yaşar Kemal ne demişti ‘Hayat umutsuzluktan umut yaratmaktır’.
*Yaşar Kemal
