2020’nin son ayı başlarken, egemen sınıfın COVID-19 salgınına paragöz tepkisine, kapitalist sömürüyü yoğunlaştırma çabasına ve demokratik hakların içini boşaltmasına karşı tüm dünyada işçi sınıfı direnişi patlak veriyor. Sadece son on bir gün içinde on milyonlarca kişi grevlere veya kitlesel protestolara katıldı.
26 Kasım’da Hindistan’ın dört bir yanındaki işçiler, Hindu üstünlüğü yanlısı BJP hükümetinin sosyal açıdan kışkırtıcı ekonomi politikalarını protesto etmek için bir günlük genel grev düzenledil. Grevciler, benzeri görülmemiş bir sağlık ve sosyoekonomik felaketin ortasında kendi başlarının çaresine bakmaya terk edilmiş yüz milyonlarca yoksul işçi ve emekçiye de acil yardım talebinde bulundular.
Geçen baharda on haftalık bir COVID-19 sokağa çıkma yasağıyla, virüsün yayılmasını durdurmak için toplum kaynaklarının ciddi bir şekilde seferber edilmesi görülmezken, bir gecede işsiz kalan on milyonlarca işçinin sosyal destek talebi reddedildi. Bunu, toplu enfeksiyonlar ve ölümlerle sonuçlanan işe erken dönüş izledi.
Ekonomiyi “canlandırma” adına, Başbakan Narendra Modi, Hindistan’ı dünyadaki sosyal açıdan en eşitsiz ülkelerden biri yapan “yatırımcı yanlısı” politikaları bunu ikiye katladı. BJP hükümeti özelleştirme hamlesini hızlandırdı; Güvencesiz sözleşmeli işçi istihdamını teşvik etmek, toplu işten çıkarmalarda içsel kısıtlamaları teşvik etmek ve çoğu işçi iş eylemini yasadışı hale getirmek için Hindistan’ın çalışma yasalarını yeniden düzenledi; ve küçük çiftçileri tarım endüstrisinin insafına bırakan Hindistan’ın tarım sektöründe bir “reform” gerçekleştirdi.
Hindistan’ın dört bir yanındaki işçilerin desteğini alan bir günlük protesto grevi, Modi ve BJP’nin gericiliği teşvik etme ve Müslüman karşıtı örgütlenmeyi kışkırtarak işçi sınıfını bölme yönündeki amansız kampanyasına bir darbe vurdu.
Yine 26 Kasım’da yüz binlerce Yunan işçi ülkenin kamu sektörünün çoğunu kapattı. Öğretmenler, sağlık çalışanları, doktorlar ve ulaşım işçilerinin yer aldığı grevciler, sekiz saatlik işgününü kaldıracak ve grev ve gösteri yapma hakkını önemli ölçüde kısıtlayacak bir yasayı protesto ediyorlardı. Grevciler, COVID-19’un yayılmasını durdurmak için sağlık personelinin toplu olarak işe alınmasını ve özel kliniklere el konulmasını da talep ettiler.
Geçen Cumartesi, 28 Kasım’da, yüz binlerce kişi, işçi ve solcuların katıldığı protestolarını bastırmak ve yoksul, ağırlıklı olarak göçmen mahallelerini terörize etmek için rutin olarak şiddet uygulayan ülke polisinin filme alınmasını suç sayan Macron hükümetinin yasasına karşı çıkmak için Fransa genelinde protestolara katıldı. Protestoların boyutuna göre sendeleyen hükümet, şimdilik yeni önlemler alacağını iddia ediyor. Kitlesel öfke, polisin sahip olduğu cezasızlıktan kaynaklanıyor. Sarı Yeleklilere saldıran, protestocuları da sakat bırakan saldırılar da dahil olmak üzere, tek bir polis memuru bile suçlanmadı,
İspanya’da binlerce doktor ve hemşire, COVID-19 pandemisinin yıkıcı bir “ikinci dalgası” nın ortasında 29 Kasım’da Madrid’de sağlık hizmetlerindeki kesintileri protesto etti. Milliyetçiliği kışkırtma girişimlerini reddederek, “Daha az bayrak ve daha fazla hemşire” diye slogan attılar. Komşu Portekiz’de, çocuk eğitimcileri ve ilkokul ve ortaokul öğretmenleri 11 Aralık Cuma günü ulusal grev ilan ettiler. Öğretmenler, hükümetin kendilerini okullarda enfeksiyon kapmaktan ve yıllarca süren kemer sıkma olaylarından korumayı reddetmesine karşı öfkeliler.
Şili’de, salgınla mücadelede ön saflarda yer alan 60.000 halk sağlığı çalışanı, tehdit altındaki sağlık kesintilerine karşı çıkmak ve uzun süredir vaat edilen ikramiye ve daha iyi çalışma koşullarının ödenmesini talep etmek için 30 Kasım Pazartesi günü süresiz grev başlattı. Yıllardır süren yetersiz fon Şili’nin halk sağlığı sistemini o kadar tahrip etti ki, geçen Mayıs ve Haziran aylarında salgının zirvesinde işçiler kendi maskelerini dikmek zorunda kaldılar.
Bu grev,ülkenin nefret edilen aşırı sağcı milyarder başkanı Sebastián Piñera’ya karşı her türden toplumsal protestoda polis devleti şiddetini serbest bıraktığı için daha geniş bir işçi sınıfı seferberliğinin bir parçasıdır.
ABD’de son günlerde ve haftalarda hemşireler ve diğer işçiler tarafından daha yüksek ücret, daha fazla personel ve kişisel koruyucu ekipman hakkı için hastanelerde ve bakımevlerinde çok sayıda grev ve gösteri düzenlendi. Örneğin, Chicago bölgesinde 700 düşük maaşlı bakıcı ve destek personeli, son iki haftadır kar amaçlı 11 huzurevinde grev yapıyor. Bu çeşitli mücadelelerin daha geniş bir hareket halinde birleşmesini engelleyen tek şey, salgına karşı mücadeleye ve sağlık sektörünün kârından çok,işçilerin hayatlarının korunmasına öncelik vermesi gereken sendikalarca bunun sabote edilmesidir.
Otomotiv işçileri, uluslararası otomobil devlerinin işlerini kısarak, çalışma hızını yoğunlaştırarak ve pandemi şiddetlenirken işçileri üretimi tam gaz sürdürmeye zorlayarak karlarını artırma çabasına karşı direniyorlar. Güney Kore’deki GM ve Kia fabrikalarındaki işçiler, daha yüksek ücretler ve iş güvenliği talep etmek için son haftalarda dört saatlik bir dizi grev düzenledi. Bu haftanın başlarında, GM işçileri, ücretlerin yıllarca dondurulmasını sağlayacak olan sendika onaylı bir anlaşmayı reddettiler ve diğer temel taleplerinden vazgeçtiler.
Hindistan’da, Toyota’nın Bidadi, Karnataka montaj fabrikasında 9 Kasım’da işten ayrılan ve daha sonra lokavt edilen 3.000 işçi, hükümetin işe dönüş düzenine meydan okumaya devam ediyor. İşçiler, şirketin aylık üretimi artırma talebine direniyor ve 40 işçinin mağduriyetiyle mücadele ediyor.
ABD’de otomotiv işçileri, pandeminin ortasında güvenli olmayan koşullarda çalışmaya zorlamak için otomobil üreticileri ile Birleşik Otomobil İşçileri arasındaki komployu yenmek için büyük otomobil montaj ve otomobil parçası fabrikalarında artan bir sıra ve dosya güvenlik komiteleri ağı oluşturdu.
2018 ve 2019 yılları, işbirlikçi sendikalar, sosyal demokratlar, diğer düzen “sol” partiler ve onların sahte sol suç ortakları tarafından bastırıldığı on yıllardan sonra sınıf mücadelesinin küresel bir canlanışına tanık oldu. Fransa, İspanya, Cezayir, İran ve Sudan’dan Güney Afrika, Meksika, Şili ve Kolombiya’ya, sıklıkla sendikalara ve “sol” partilere karşı açık isyanlarla kitle grevleri ve protesto hareketleri patlak verdi. ABD’de, tabanları sendika aygıtlarının aleyhine çeken bir öğretmen grevi dalgası vardı ve 2019 sonbaharında otomotiv işçilerinin on yıllardır ilk ulusal grevi gerçekleşti.
Geçen baharın hükümet emriyle verilen COVID-19 kısıtlamalarını hızlandıran kilit bir faktör de, yönetici sınıfın, Kuzey Amerika otomobil endüstrisinde olduğu gibi, virüsün yayılmasını durdurmak için harekete geçilmesini talep eden tehlikeli kitlesel işçi eyleminin toplumsal huzursuzluğu tetikleyeceğinden korkmasıydı.
George Floyd’un polis tarafından öldürülmesinin Anma Günü’nde, ABD genelinde, tüm etnik kökenlerden çalışan insanları birleştiren ve dünyanın dört bir yanında kitlesel protestoları tetikledi.
Şimdi, egemen sınıfların salgına cezai ihmalkar tepkisinin dünyanın dört bir yanındaki ülkelerde toplu ölümlere yol açmaya başlamasından 10 ay sonra, sosyal mücadeleler yeniden patlak veriyor. Ancak bunu kökten değişen koşullar altında yapıyorlar.
Pandemi, dünya kapitalizminin küresel krizini büyük ölçüde hızlandırdı. Egemen seçkinlerin serveti, merkez bankaları ve kapitalist devletin diğer organları tarafından piyasalara aktarılan bitmek bilmeyen nakit arzı nedeniyle Mart ayından bu yana eşi görülmemiş boyutlara yükseldi. Bu arada, işçilerin gelirleri, iş kayıpları ve yetersizlik nedeniyle düştü ve dünyanın birçok yerinde var olmayan yardım programlarını hükümetler, ilk COVID-19 kısıtlama önlemleriyle birlikte yürürlüğe koydu. Ortaya çıkan sosyal sefalet kasıtlıdır. İşçileri güvenli olmayan koşullar altında işe geri dönmeye zorlayan bir sopa görevi görmektedir.
Pandemi aynı zamanda yönetici seçkinlerin ve onların hükümetlerinin siyasi ve ahlaki otoritesini ölümcül bir şekilde baltaladı. Bu, her şeyden önce, kapitalist sınıfı en zengin ve en güçlü olan Amerika Birleşik Devletleri için geçerlidir. Ancak Avrupa burjuvazisi de, kârı insan hayatından daha az önemli görmüyor. Avrupa hükümetleri, siyasi yapıları ne olursa olsun, Britanya’da Boris Johnson’ın başını çektiği gibi açıkça sağcı ya da İspanya’da olduğu gibi sosyal demokratlardan ve “sol popülistlerden” (Podemos) oluşmuş olsun, işe dönüş cinayeti ve okula dönüş politikaları peşinde koştular.
İşçi sınıfının daha açık bir şekilde otoriter yönetim biçimlerine dönmesine ve aşırı sağı rehabilite etmesine neden olan, işçi sınıfının yeni başlayan siyasi radikalleşmesinden korkan egemen sınıftır. Son 11 günün mücadelelerinin çoğunda ana motive edici faktör, işçilerin mücadelelerini kriminalize etmek ve devletin baskıcı güçlerini genişletmek için yeni tedbirlerin empoze edilmesiydi.
Demokrasinin çöküşü, Trump’ın cumhurbaşkanlığı seçimlerinin sonucunu geçersiz kılmak ve faşist bir hareket inşa etmek istediği ABD’deki gelişmelerle özetleniyor. Ancak bu evrensel bir süreçtir. İspanya’da, kısa süre önce emekli olan subaylar, Kral’ı gizlice, kemer sıkma uygulayan ve sürü dokunulmazlığını sürdüren sahte sol renklerdeki sağcı bir rejim olan seçilmiş hükümeti yasadışı bir şekilde görevden alarak bir darbe yapmaya çağırıyorlar.
Kritik soru, işçi sınıfının büyüyen küresel yükselişinin sosyalist ve enternasyonalist bir programla aşılanmasıdır.
Dünyanın dört bir yanındaki işçiler – yukarıda sıralanan mücadelelerde örneklendiği üzere – ortak koşullar ve sorunlarla karşı karşıyadır. Bunların aleyhinde, ücret ve çalışma koşullarını sistematik olarak düşürmek için küresel işgücü piyasasını kullanan küresel bir mali oligarşi ve onun ulusötesi şirketleri diziliyor. Salgının ortasında karlarını sürdürme dürtüsünden başlayarak, dünya kapitalizminin krizinin bedelini emekçi insanlara ödetmeye kararlılar.
İşçiler galip gelmek istiyorlarsa, dünya üretim sürecindeki nesnel birliklerini bilinçli bir stratejiye dönüştürmeli ve mücadelelerini işlere, ücretlere ve kamu hizmetlerine ve işçi gücüne yönelik amansız saldırılara karşı küresel bir karşı saldırı içinde koordine etmelidirler.
Dördüncü Enternasyonal’in Uluslararası Komitesi’nin Haziran ayında yaptığı açıklamada, “COVID-19 salgınına karşı Uluslararası işçi sınıfı eylemi için!”, bugün pandemiye verilen tepkinin kontrolünü kapitalist sınıfın elinden alma mücadelesiyle başlıyor.
“Zenginler tarafından biriktirilen büyük meblağlara el konulmalı ve salgını durdurmak ve salgından etkilenenlere tam gelir sağlamak için acil durum önlemlerini finanse etmek için yeniden yönlendirilmelidir. Devasa bankalar ve şirketler, işçi sınıfının demokratik denetimi altına alınmalı, rasyonel ve bilimsel bir plan temelinde yürütülmelidir. Savaş ve yıkım için israf edilen muazzam kaynaklar sağlık, eğitim ve diğer sosyal ihtiyaçları finanse etmek için yönlendirilmelidir. “
Bağımsız çıkarlarını hem sağlıkla ilgili acil durum sırasında hem de sonrasında savunmak için işçiler, on yıllardır işçileri güvenli olmayan fabrikalara, okullara ve diğer işyerlerine süren. şirket yönetimi ve devletle bugün el ele çalışan kapitalizm yanlısı sendikalardan tamamen bağımsız ve onlara karşı yeni mücadele örgütleri inşa etmelidir.
ABD’deki otomotiv işçileri ve öğretmenler, İngiltere ve Almanya’daki ulaştırma işçileri ve öğretmenleri ve Avustralya’daki öğretmenler tarafından üst düzey güvenlik komitelerinin oluşturulması, bu bağlamda ileri doğru atılan önemli bir adımı temsil etmektedir.
Fakat işçi sınıfının geniş toplumsal gücü ve devrimci potansiyeli açığa çıkarılacaksa, her şeyden önce programına ve stratejisine işçi sınıfının devrimci mücadelelerinin derslerini ve Marksist öncüsünü dahil eden uluslararası bir devrimci partiyle silahlandırılmalıdır. Bu, Dördüncü Enternasyonal’in Uluslararası Komitesi ve onun ulusal şubeleri olan Sosyalist Eşitlik Partilerinin üzerinde mücadele ettiği programdır. Bu ölüm kalım savaşına katılmayı kabul eden ve isteyen herkes, bugün bizimle iletişime geçme, sosyalist devrimin dünya partisine katılma ve onu inşa etme kararını vermelidir.
Çeviri Linki: https://www.wsws.org/tr/articles/2020/12/07/pers-d07.html
