Bir yerlere doğru koşuyoruz. Önceden bir yerlere doğru yürürken, şimdi kendimizi koşmak zorunda hissediyoruz. Koşmasak, ezileceğiz hissine kapılıyoruz. Koştukça en çok geride kalanlar yine bizler oluyoruz.
Netice olarak, hamallarımız, alın terinin onurlu ekmeğini kazandıkça, yedikçe; Naim Süleymanoğlu gibi nice cevherler de Özal gibi birçok iktidar şahıslarının onursal evlatları oldular, sonrasında da yalnız kalmış zavallılar oldular.