Kolombiya Devrimci Silahlı Kuvvetleri(FARC)’ın [ve Kolombiya’da gerilla savaşı veren bir başka örgüt olan ELN (Ulusal Kurtuluş Ordusu)nun] tarihi, 1950 ve 60’lı yıllara, ülkenin Liberaller ile Muhafazakârlar arasındaki, yıllar sürecek bir kanlı iç savaşa sahne olduğu La Violencia dönemine dayanır.

Ben sizlerle paylaşmak üzere iki “yol” öyküsü seçtim. Dünyanın bir ömre sığacak kökten ve acı verici dönüşümünü duyumsatan ve kesişimi umudu, kardeşliği, barışı, ya da dünyada güzel adlı ne varsa berhava ettiren iki yolun öyküsü. Birbirinin zıddına dönüşen… Biri Batı’dan Doğu’ya gidiyor. İkincisi ise Doğu’dan Batı’ya. “Hippy yolu” ve “(Kaçak) Göçmen yolu”ndan söz ediyorum…

Aslına bakılırsa, bugün “popülist aşırı sağ” denen partilerin, “Neonazi” seleflerinin yanılgılarından ders çıkaran bir pragmatizmin ürünü olduklarını söylemek mümkündür.

Biz devrimcilerin, sosyalistlerin “özgürlük” talebi tam da bu eline her çoğunluk sopası alanın muhalifleri, eleştirenleri, itiraz edenleri dövdüğü bir “iktidar” kavrayışına karşı değil mi? Bizim “özgürlük” şiarımız, farklı olanın, farklı düşünenin özgürlüğü değilse nedir?

Toplumsal eşitsizliklerin çeperleri genişledikçe, eşitsizlikler derinleşip yapısal bir nitelik kazandıkça, “adalet” kavrayışı da zıt çıkarlara dayalı sınıflar arasında bölünmektedir.

Eğer günümüzdeki kadın mayalanması bugün hepimizi köleleştiren, eşitsizlikleri büyütürken yeryüzündeki yaşama el koyan kapitalizmin yıkılıp yerine eşitlikçi, özgürlükçü bir toplumun inşa edilmesinin habercisiyse, bu kuruluşta rol alacak kadınların, kazandıkları özgürlük ve eşitliği bundan böyle kimseye kaptırmayacakları bilinmeli ve kabullenilmelidir…

Millî Eğitim Bakanlığı, Eğitim-Bir-Sen[3] ve cemaat vakıfları elinde cılkı çıkan eğitim sisteminde devlet okullarına hanginiz güvenirsiniz? AKP seçmenleri dahi çocuklarını ya bir avuç nitelikli okulda ya da özel okullarda okutabilmek için ellerinden geleni artlarına koymuyorlar mı?

Bu ülkede mobbing, iktidara biat ilişkisiyle bağlanmayan çalışanlara, ilgili birimdeki yandaşlar tarafından uygulanan “psikolojik terör” olarak tezahür etmektedir en çok[11]. Bu taciz ya da terörün bir merkez, bir yetke tarafından telkin edilmesi de gerekmemektedir üstelik…

Evet, kadın cinayetleri, Güldünya’dan sonra da,Ayşe Paşalı’dan sonra da, Özgecan’dan sonra da hızını kesmeden devam etti,ediyor… Korkarım daha da edeceğe benziyor.